เช้าวันที่10ตุลาคมพ.ศ.2541ฉันเดินทางมาถึงวัดพระธรรมกาย ป้าพาฉันไปที่สภาธรรมกายสากล มีคนมาเยอะแยะ ช่วงเช้า ช่วงบ่ายก็มีการปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ ฉันก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่แค่รู้ว่าให้ทำอะไรก็ทำ พอช่วงเย็น ป้าก็พาเดินไปหน้ามหาธรรมกายเจดีย์ ตอนนั้นยังเป็นพื้นทรายอยู่เลย เดินยวบไปยวบมา นั่งทำพิธีไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงคนพูดอะไรกันดังไปหมด ป้ารีบบอกให้ฉันแหงนดูดวงอาทิตย์ ตอนแรกแสบตา แต่แปลกพอมองไปเรื่อยๆ ทำไมพระอาทิตย์เป็นกลมๆแล้วหมุนได้ หมุนตามเข็มนาฬิกา หมุนเร็วจี๋เลย และก็ซูมเข้าซูมออก มีแสงสีชมพูออกมา ตอนนั้นฉันรู้สึกตื่นเต้น และรู้สึกศรัทธาในวัดพระธรรมกายทันที ฉันมั่นใจว่าคือของจริง ตอนที่เห็นสติสัมปชัญญะ ครบ100% ฉันปลื้มมาก ฉันพยายามท่องชื่อพระรูปหนึ่งคือ พระมงคลเทพมุนี สด จนทสโร หรือหลวงพ่อวัดปากนำ้ ฉันเชื่อในอานุภาพของพระรัตนตรัย ฉันบอกตัวเองว่า ฉันจะกลับไปบอกเพื่อนๆ ชวนเพื่อนๆมาทำบุญ พอกลับถึงบ้านฉันก็ไปชวนเพื่อนให้มาทำบุญที่วัดพระธรรมกาย บางคนก็เชื่อข่าวก็ว่าสารพัด เห็นมั้ยล่ะ ถ้าไม่มาเห็นกับตาตัวเองก็ตามข่าว แต่ฉันไม่เชื่อข่าวแล้ว วัดพระธรรมกายคือที่แห่งแรก ที่ปลุกจิตใต้สำนึกของการศรัทธาในพระพุทธศาสนา อยากจะมาศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้า ฉันตั้งใจมั่นว่าฉันจะไปวัดพระธรรมกายอีกแน่นอน ฉันเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับวัดพระธรรมกายอีกครั้ง ครั้งนี้จริงจังมาก อ่านทุกเล่มที่มีในบ้าน และแล้วฉันก็ได้เจอรูปคนที่ป้าพูดถึงให้ฟังอยู่บ่อยๆ หัวใจมันหล่นวูบ นี่คือคนที่ฉันรอคอยที่จะเจอมาตลอด แต่จะเป็นใครนั้นต้องติดตามตอนต่อไป ถ้ามีบุญที่เคยทำร่วมกันมาต่อให้ไม่อยากเจอก็จะได้เจอ แต่ถ้าหมดบุญที่ทำร่วมกันมา ต่อให้เหนี่ยวรั้งยังไงก็ไม่อยู่ คุณเชื่อมั้ยล่ะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น